Lapland: de Kerstman en Lapland

Europa’s grootste campermakelaar

Geplaatst in Reisverslagen | Dinsdag 26 juli 2022

Ik was jarig in Lapland en waar kan je je verjaardag beter vieren dan bij de Kerstman? Dus toog ik naar Rovaniemi, waar de Kerstman het grootste deel van het jaar woont en kantoor houdt – alleen met Kerstmis is hij niet thuis.

Vanuit Oulu reed ik naar Rovaniemi. Het eerste deel van de weg, ongeveer tot Kemi, was saai: een gewone snelweg met aan weerszijden vrij veel industrie. Ongetwijfeld was er áchter de industrie wel weer mooi landschap, maar ik moest doorrijden om op tijd in Rovaniemi te zijn. Zodra ik na Kemi de weg naar Rovaniemi insloeg, werd het weer mooi. Bij Tervola stak ik het water over, zodat ik langs de andere oever, over een rustigere weg kon rijden.

Kerstdorp

De Kerstman heeft een eigen dorp pal op de Poolcirkel, net voorbij Rovaniemi, de hoofdstad van het Finse gedeelte van Lapland. Natuurlijk is het een enorme commerciële toestand, maar wel een léuke commerciële toestand. Zo midden in de zomer en in coronatijd was het rustig in het dorp, maar in normale jaren komen er meer dan een miljoen mensen. Rovaniemi heeft er zelfs een vrij groot vliegveld voor. Omdat het zo rustig was, waren er helaas een aantal winkels en restaurants gesloten, maar gelukkig waren er genoeg wel open. Bij wijze van verjaardagscadeautje kocht ik een prachtige lap stof van Marimekko om gordijnen voor Lily de Camper van te maken. Ook het postkantoor was gesloten, maar wegens renovatie. Dat is namelijk erg leuk gevonden: je kan hier of online een kerstcadeautje voor iemand kopen en dan wordt het met stempels en zegels van de kerstman met Kerstmis bezorgd. Nu waren er alleen brievenbussen waarbij je kon kiezen of je ansichtkaart nu of met Kerstmis verstuurd werd. Ik ging op de foto met de Kerstman en als je de foto koopt, kost je dat maar liefst € 40,00. Ja, ik heb de foto gekocht, nee hij is niet voor publicatie.

In de winter kan je hier ook met husky sledes of sneeuwscooters de bossen in, maar nu, in de zomer hoorde ik ’s nachts vooral dat de husky’s nauw verwant zijn aan de wolf.

Recht tegenover de ingang van het dorp is een camperplaats van het soort waar ik normaal met een grote boog omheen rijd: een dure veredelde parkeerplaats. Maar ja, je wil naar de Kerstman, of je wil niet naar de Kerstman!

Rovaniemi schijnt overigens een fantastisch arctisch museum te hebben, maar daar ben ik helemaal niet meer geweest.

Via de prachtige stroomversnelling Vaattunkijoki vlakbij Vikajärvi reed ik richting Sodankylä. Onderweg kwam ik iets heel typisch tegen: plotseling verdubbelde de rijweg en deze bleef zo’n twee kilometer lang heel breed en opvallend goed onderhouden. Daar kan in geval van nood een vliegtuig landen. Er schijnen best veel van dit soort noodlandingsbanen in Finland te zijn, wat me gezien hun geschiedenis met Rusland niet echt verbaasd.

Ik stopte voor koffie bij Café Martta in Potkuriparkki. Daar verbaasde ik me weer over het verschil tussen de Sami en de Finnen: de Sami lijken een veel levendiger volk te zijn dan de Finnen, met meer gevoel voor humor en meer joie de vivre. Zelfs de bushokjes zijn hier nóg een slag gezelliger. Maar ook is Lapland tot mijn stomme verbazing uitstekend ontwikkeld voor het toerisme. Dat had ik niet verwacht. Er is van alles, van allerlei vormen wintersport tot bootjesverhuur, van vijf sterrenhotel tot glazen huisjes waar je het noorderlicht vanuit je bed kan zien, restaurants, nachtclubs, alles is er.

Luosto

Even voorbij Café Martta verliet ik de voorgenomen weg naar Sodankylä: er stond namelijk een bordje – in het Engels! – ‘scenic route, hier rechtsaf’. Dus dat deed ik. Blijkt dat daar gewoon midden in het niks een hele bergrug is, nationaal park, het Pyhä-Luosto, compleet met ski-resorts. Ik vond Luosto best leuk en ik vond er een goed plekje om te overnachten. Ergens in die bergen is een amethist-mijn, waar je zelf amethist kan zoeken, maar de winkeltjes in Luosto verkopen het gelukkig ook.

Sodankylä

De rendieren deden hun uiterste best om mij flink te vertragen, maar uiteindelijk kwam ik dan toch in Sodankylä. Ik wilde hierheen om de oude kerk te zien. Deze kerk is namelijk de eerste kerk van de Sami nadat ze niet al te zachtzinnig overgehaald waren om christen te worden. De kerk is oorspronkelijk van 1689. Het interessanter eraan is dat het een ‘teerkerk’ is. De kerk is volgens dezelfde methode gebouwd als houten schepen, gebreeuwd dus. Helaas is hij alleen in de zomer open en die was al voorbij: gesloten tot zomer 2022, stond er op het bordje.

Noorderlicht

Ik vertrok naar een zorgvuldig uitgezocht plekje net boven Sodankylä omdat er een reële kans was dat er noorderlicht zou zijn. Ik had een perfect wijds uitzicht richting noorden, dus áls het er, zoals de Aurora-app voorspelde, zou komen, zou ik het heel erg goed kunnen zien. Het kwam niet.

Kittilä

Inmiddels begon het al flink koud te worden en werd het tijd om voor de winter uit te rijden. Ik bleef nog een paar dagen in en rond Kittilä. Ik vond het een vriendelijk dorpje, een mooie omgeving en ik wilde dat noorderlicht nog een kans geven. Maar helaas, ik was in Finland, ik was in Lapland en heb noch het noorderlicht, noch een eland mogen aanschouwen. Rendieren wel. Hordes rendieren. Voor de camper, achter de camper, naast de camper, overal rendieren.

En ik heb wél de elandstickers gekocht voor op de camper